Í gær, 1. maí, var stór dagur. Ekki einungis vegna þess að það er baráttudagur verkalýðsins heldur einnig vegna þess að skrifað var undir menningarsamning Vestfjarða við hátíðlega athöfn að Staðarflöt. Einnig var skrifað undir menningarsamning fyrir Norðurland vestra.

Við keyrðum þrjú frá norðusvæði Vestfjarða, ég, Gunnar Hallsson, formaður menningarráðs og Albertína Elíasdóttir, starfsmaður Fjórðungssambands Vestfirðinga og vorum auðvitað mætt manna fyrst á staðinn. Einnig voru þarna fulltrúar suðursvæðis Vestfjarða, Reykhóla og Stranda auk fjölmenns liðs frá Norðurlandi vestra. Þá voru mættir fulltrúar frá menntamála- og samgönguráðuneyta, auk samgönguráðherra en þessi ráðuneyti standa að þessum samningi auk Fjórðungssambandsins fyrir hönd sveitarfélaganna á Vestfjörðum.

Þessi samningur felur í sér að ríkisvaldið setur rúmlega 90 milljónir króna næstu þrjú ár og sveitarfélögin það sem þau hafa verið að leggja til menningarmála. Þá er ætlunin að ráðin verði menningarfulltrúi og standa sveitarfélögin að rekstri skrifstofu hans. Nýtt menningarráð verður skipað sem setur reglur um það hvernig staðið verði að úthlutun fjármagns til menningarverkefna á svæðinu. Vel skipulögð og vel rökstudd verkefni munu hljóta styrki, þannig hefur það verið, t.d. á Austurlandi og Vesturlandi þar sem reynsla er komin á framkvæmd þessara menningarsamninga.

Markmiðið er að efla menningarlíf og menningartengda ferðaþjónustu og skapa störf á svæðinu. Bæði á Austurlandi og Vesturlandi hefur þetta orðið raunin og hvers vegna ætti það ekki að verða þannig hjá okkur. Ef við stöndum saman um að láta þennan menningarsamning vinda upp á sig og fá inn í hann aukið fjármagn  munum við ná því marki.

Í gær 1. apríl varð Ungmennafélag Bolungarvíkur 100 ára, var stofnað þann 1. apríl 1907. Félagið bauð bæjarbúum til afmælisfagnaðar í félagsheimilinu Víkurbæ í gær og þar sem að ég er formaður Ungmennafélagsins kom það í minn hlut að skipuleggja þann fagnað. Ég fékk þó góðan stuðning frá stjórn og foreldrum yngri flokka í knattspyrnu.

Afmælisfagnaðurinn tókst ljómandi vel og komu tæplega 200 manns í afmælið. Félagið fékk margt góðra gjafa, aðallega fjármuni sem voru gefnir til uppbyggingar á vallarsvæði og við vallarhús félagsins. Alls var félaginu gefnar tæpar 4 milljónir sem koma sé ákaflega vel í þeirri uppbyggingu sem fara á fram á því svæði.

Ég gerði að umtalsefni í upphafsræðu minni hve margt hefur breyst í starfsemi ungmennafélaganna á þessum tíma. Hér áður fyrr stóðu ungmennafélögin fyrir ýmis konar uppbyggingu á sínum svæðum og stóðu fyrir öflugu félagslífi. T.d. stóð Ungmennafélag Bolungarvíkur fyrir byggingu félagsheimilsins í Bolungarvík. Allt voru þessi verk unnin í sjálfboðavinnu og taldi enginn það eftir sér að vinna slíkt. Að auki tóku ungir sem aldnir þátt í starfi ungmennafélaganna

Nú í dag er samkeppni um afþreyingu orðinn svo mikil að erfitt er að fá fólk til starfa og iðkunar. Þá hefur iðkendum í Ungmennafélaginu fækkað og er það fyrst og fremst vegna fólksfækkunar í Bolungarvík og fækkunar barna, því í dag á fólk færri börn en áður. Þetta er að gerast um allt land, ekki bara hjá okkur. Deildir félagsins hafa brugðið á það ráð að efla samvinnu við nágrannasveitarfélögin, því hvert félag um sig á erfitt með að manna lið í hópíþróttum. Í knattspyrnunni er keppt undir merkjum BÍ/Bolungarvík og sama verður sennilega uppi á teningnum hjá körfuknattleiksdeildinni.

Þetta er þróun annars staðar líka, hver þekkir ekki Hamar/Selfoss, Ármann/Þróttur og Grótta/KR. Stærri sveitarfélög eiga líka í vandræðum í ýmsum íþróttagreinum.  Þetta er ekkert endilega slæmt fyrir íþróttalífið, ég tel að aukin samvinna á þessu sviði sem og öðrum sé af hinu góða og skapi meiri fjölbreytni.

Við lifum í síbreytilegu þjóðfélagi sem er í sífelldri og örri þróun. Við verðum að fylgja með, annars dögum við uppi eins og hvert annað nátttröll og lendum undir. Því fyrr sem menn gera sér grein fyrir því, því betra. Ekkert verður eins og það var og það sem er í dag verður ekki eins á morgun.

En þannig er Ísland í dag.

Mig langar að byrja bloggið á því að óska honum Ómari Ragnarssyni, frænda mínum, til hamingju með nýstofnaðan flokk. Hann og fylgismenn hans voru víst með blaðamannafund núna áðan og heyrði ég aðeins um stefnumál flokksins og eins og gefur að skilja skipa umhverfismál stóran sess hjá flokknum. Ómar hefur alla tíð borið hag náttúru landsins fyrir brjósti.  Hann þekkir það manna best og hefur kynnt ýmsa af afskekktustu stöðum þess fyrir landsmönnum. Fyrir vikið þekkjum við landið okkar betur. Því er það í rökréttu framhaldi af því baráttumáli hans að halda landinu eins og það er, leyfa náttúru þess að njóta sín og skemma það ekki frekar en orðið er, að hann fer þessa leið og ég tek ofan fyrir þeim sem fylgja sannfæringu sinni og berjast fyrir því sem þeir hafa trú á. Þannig þyrftu fleiri að hugsa.

Ég er ein margra kvenna sem fylgist með formúlu 1 í sjónvarpinu og minn draumur er að fara á eina keppni, helst til Monakó. Minn maður er Alonso, finnst hann frábær ökumaður enda hefur hann orðið heimsmeistari tvisvar í röð. Gaman verður að fylgjast með honum í ár, en hann fær mikla keppni, því nýliðinn Hamilton kemur sterkur inn. Það sem ég hef hins vegar aldrei almennilega skilið er af hverju ekki fleiri konur eru fengnar til að koma í sjónvarpið í beinar útsendingar frá formúlunni, það eru alltaf einhverjir karlar (með fullri virðingu fyrir þeim). Konur hafa alveg skoðanir á þessum málum og hafa ýmislegt til málanna að leggja þegar kemur að akstursíþróttum. Kem þvi hér á framfæri!

Það sem vakti athygli mína var frétt á bb um niðurstöður lítillar könnunar sem þeir voru með á vefnum sínum. Þar var fólk spurt að því hvort það hefði trú á átaki af hálfu stjórnvalda vegna atvinnu- og byggðamála á Vestfjörðum. Skemmst er frá því að segja að mikill meirihluti þeirra sem svöruðu hefur ekki trúa á þessu átaki og telur það muni ekki skila Vestfirðingum neinu.

Um 600 manns svarið þessari spurningu og er það frekar mikið að mati þeirra sem til þessara mála þekkja og því ætti það að vera umhugsunarefni fyrir stjórnvöld að það virðist sem Vestfirðingar hafi ekki trú á að menn ætli að standa við stóru orðin um að nú sé röðin komin að Vestfjörðum, það hafa þeir heyrt allt of oft.

Ýmsar aðgerðir hafa verið reyndar til að snúa þróun fólksfækkunar og einhæfni atvinnulífsins við en þær aðgerðir hafa því miður ekki dugað. Það þarf einhverja nýja hugsun inn í byggðamálin, skoða þarf aðrar leiðir en þær sem farnar hafa verið, t.d. ýmsar leiðir sem farnar eru í öðrum löndum, t.d. skattaívílnanir. Við þurfum að þora að nota þær aðferðir sem reynst hafa vel annars staðar, þó þær þýði að sett verði meiri kraftur í Vestfirði en aðra landshluta. Oft var þörf en nú er nauðsyn og það held ég að landsmenn skilji.

Ég var ákaflega ánægð þegar hinir almennu bæjarbúar blésu til fundar í Hömrum um síðustu helgi. Þó svo að það hafi litið út eins og þeir nýliðnu atburðir hafi haft þessi áhrif þá er það ekki svo. Ég hef fundið fyrir stigvaxandi gremju Vestfirðinga vegna þeirrar stöðu sem fjórðungurinn er í undanfarið, þannig að þetta kemur mér ekki á óvart, er í raun í rökréttu framhaldi af þeirri gremju og nú reiði sem býr í Vestfirðingum.

Allt sem fram kom á fundinum og hefur verið að koma fram í fjölmiðlum er það sem sveitastjórnarmenn hafa verið að ræða um, sín á milli og við stjórnvöld en það er eins og þeir hafi ekki náð eyrum ráðamanna, við erum jú alltaf að nöldra og kvarta, er það ekki? En þegar hinir almennu bæjarbúar segja það sama þá er eftir því tekið og það er vel.

Það eina sem við Vestfirðingar viljum fá svör við er hvort að halda eigi úti byggð á Vestfjörðum og svari menn því játandi þá þarf að fara í markvissar aðgerðir til þess að svo megi verða. Þá verða stjórnvöld að hlusta á þær tillögur sem sveitastjórnarmenn hafa sett fram um það hvernig efla megi svæðið og fjölga fólki þar. Vilji menn hins vegar ekki halda úti byggð á Vestfjörðum, þá verðum við að fá að vita það og fara í aðgerðir þannig að fólk geti horfið með reisn frá þessum stöðum. Eins og staðan er í dag er verið, með aðgerðarleysi, að láta byggðirnar deyja hægum dauðdaga.

En þá erum við komin að hinni siðferðilegu spurningu, er rétt að leggja byggðir í eyði? hvernig á að gera það, hvað græðum við á því og hverju töpum við? Ef við föllumst á að það sé í lagi, munum við þá staðnæmast við eitt svæði, hvenær kemur að því að allt landið leggist í eyði, er ekki betra að flytja okkur til fjölmennari landa, erum við ekki allt of fá til að halda upp velferðarþjóðfélagi? Það fannst dönum í eina tíð og lögðu til að við flyttumst á jósku heiðarnar. 

Ég er á því að auðvitað eigi að halda öllu landinu í byggð, við munum tapa meiru heldur en við græðum. En það er heldur ekki hægt að koma fram við landsbyggðina eins og þar búi annars flokks þjóðfélagsþegnar, jafnræði verður að ríkja milli allra þegna landsins, ekki bara sumra.